Whale Watching, Peninsula Valdés (nu met foto's)

Peninsula Valdés moet volgens de Capitool reisgids een van de mooiste natuurreservaten ter wereld zijn.
Wat betreft de walvissen, nu kan ik dat echt zeggen, de pinguins en de zeeleeuwen is dat allemaal zeker waar.
De zeeolifanten moesten er ook zijn, maar die hebben wij gemist.
Jammer want die zijn zo groot als een Noot-bus en wegen ruim 4000 kilo. Het mocht niet zo zijn.
In plaats daarvan hebben we een plaatselijke bewoner gezien ¨de stinkdier¨.

Het park zelf is echt een droge ellende. Geen boom, geen struik niets. Gravel weg en stof.

Oh ja! de Nandoe had ik graag nog gezien. Dat is een dwerg variant op de grotere struisvogel. Die heb ik wel in Kenia gezien. Ik had ze graag samen vergeleken.

Op naar de walvissen.
huurauto, een Britse, een Fransaise, een Noord-Ier en twee Hollanders.
De Noord-Ier en de Britse wonen samen in Manchester.
Hij heeft een grote snor!
Een grappig gezicht, ik heb tegenwoordig wat haar onder mijn lip.
Jazeker, ik heb mij geschoren.
Alleen dat stukje onder mijn lip zit er nog. Eens kijken wat dat wordt.
Je ziet er niets van overigens.

Goed, aangekomen bij de boekings winkels voor de tocht naar de walvissen. Daar konden we om 12 uur terecht maar ze wisten nog niet zeker of die zoogdieren er wel zouden zijn.
Een dag eerder waren ze er niet en de dag ervoor waren ze vanwege de ind niet uitgevaren.
Wij wilden er wel zeker van zijn dat ze zouden zijn, en daarom wachten we met boeken tot de eerste trip retour zou komen. Maar het was allemaa goed, 2 moeder walvissen met jonkies.
We gingen dus.

Zwemvest aan en op naar het strand, daar zagen we al wat boten terugkomen.
Dat is heel gaaf gedaan. De boten worden aan land getrokken doordat ze in een soort opvang trailer varen, die rijd aan land en daar kan men uit en instappen doormiddel van zo´n mini vliegtuigtrapje.
Allemaal heel comfortabel.

We zaten allemaal lekker ruim.
Afspraak was dat als de walvis aan stuurboord kant was dan bleef iedereen aan die kant zitten en konden de mensen aan bakboord gaan staan, en andersom.

Aangekomen in een zij baai van Golf Nuevo zagen we al snel wat zwarte vlekken op het water.
Tot iemand schreeuwde, we keken allemaal de verkeerde kant op, want achter ons dook net een walvis onder. Zijn staart, nog zichtbaar, zakte langzaam onder water. oeh...kriebels.

We bleven in de buurt, tja wat kan je zeggen. Het is allemaal heel moeilijk te omschrijven. Je hebt ze op tv gezien.
Daarom lijkt het allemaal heel onwerkelijk.
Maar wat is het een gaaf gezicht, vooral als de moeder met haar fin op het water begint te slaan. (filmpje volgt) Verder was het alleen maar genieten van het plaatje.
Hopelijk is dit een voorbode van wat we in Antartica te zien krijgen.
Deze 4 walvissen zijn de laatste van meer dan honderd walvissen die al naar het zuiden zijn vertrokken.

Fingers crossed!

Op de terug weg begaf de besturing van de boot het. Maar niets kon onze dag verpesten! De zon scheen, we konden lui achterover hangen.
Wat een lekkere manier om alles nog eens in gedachte de revue te laten passeren!

Next stop!
Antartica! Here we come!