Weer thuis

Tegen de tijd dat jullie dit lezen ben ik al weer terug in Nederland.
Althans mijn lichaam is terug in Nederland, mijn geest dwaalt nog ergens door de Argentijnse of Canadese bergen.
Een leuk idee overigens, dat mijn geest nog ergens rond dwaalt.
Helaas wordt ik elke ochtend in mijn eigen bed wakker.

Helaas?

Dat valt ook wel weer mee.
Iets minder dan vijf maanden heb ik rondgereisd door Argentinië, Uruguay, Antarctica en Canada.
Vijf maanden reizen zonder obstakels, onenigheden of vervelende ervaringen.
Geluk en plezier waren met ons en de laatste twee maanden met mij.

Hoe kijk je er nou op terug om zo’n lang termijn van huis te zijn geweest?

Toen ik vanuit London Gatwick terug vloog naar huis, mijn laatste uurtje vliegen, begon er wel iets te dagen in mijn hoofd.
De gedachte “dit was het, dit is echt je laatste vlucht van deze reis”.

Ik had mezelf de dag ervoor nog getrakteerd op een hotelletje in het plaatsje Crawley.
Dat vijf kilometer van het vliegveld ligt.
En ongeveer 10 km verder was er een oorlogsmuseum.
Helaas kun je google maps niet echt vertrouwen.
Dat oorlogsmuseum bestond dus niet.
Ik had alleen gegoogled op oorlogsmuseum en gezocht naar het museum het dichts bij het vliegveld.
Een hotel in de buurt is dan een logische keuze.
Ik kwam s’ochtends om 6 uur aan op het vliegveld en wist, ook volgens google, welke bus ik moest hebben om bij het hotel te komen.
Ik was aardig moe, hoewel de kou me wakker hield.
Aangekomen bij het hotel werd de deur voor me open gedaan. Ik had via mijn broer geregeld dat ze wisten dat ik vroeg aan zou komen.
Ik kon helaas niet inchecken maar ik mocht in de lounge kamer mijn reis roes uitslapen.
Om 11:15 werd ik gewekt, mijn kamer was klaar.
Ik had me voorgenomen niet meer te gaan slapen en zo lang mogelijk wakker te blijven om mijn jetlag voor te zijn.
Na me snel te hebben opgefrist ging ik op zoek naar het juiste vervoer om naar het oorlogsmuseum te gaan. Ik voelde me goed en had er zin in.
Helaas, google had gefaald, er was helemaal geen oorlogsmuseum.
Navraag bij het hotel personeel bevestigde mijn twijfels.
Ze keken me vragend aan en hadden geen idee.
Bedankt google!
Heb ik alles netjes gepland om mijn laatste dag van mijn reis goed af te sluiten!
Is er helemaal geen museum.
“What now” zou Rick mijn neef uit Canada zeggen. (Als je dat uitspreekt leg wat nadruk op deze twee woorden, WHAT NOW?!)
Tja, wat nu?
Als ik terugkijk naar alle afgelopen maanden waren er niet veel tegenslagen.
Waarom dan nu moeilijk doen! Ik ben dus bij de eerste engelse kroeg naar binnen gegaan en heb daar een lunch besteld.
Broccoli with three cheese sauce en patat met daarbij een grote Coca Cola.
Waarna ik naar het centrum van Crawley gewandeld ben, om daar mijn laatste Starbucks Coffee te drinken.
De bioscoop naast Starbucks was even aantrekkelijk omdat de Hunger Games daar al draaide.
Maar ik merkte na enkele uren rondwandelen, in de zon, dat ik toch wel moe was.
Dat heb ik overgeslagen.

Die ochtend voordat ik de deur uitging had ik ook wat ontbijt gegeten.
Er zat nog iemand aan tafel en die was nogal in haar zelf aan het praten.
Ik had al snel door dat ze blind was en ook nog eens Duits. ( Ik weet het, het is niet helemaal politiek correct)
Maar dat accent herken je overal.
Ze was in dit hotel om naar een Celtic festival te gaan.
Ik zat haar te observeren, iets was er met haar aan de hand, maar wat?
Die vraag werd snel beantwoord.
En nu wil ik het netjes houden. Het zou zonde zijn om mijn plezierige reisverhalen met een negatief reisverhaal af te sluiten.
Het hotel meisje kwam binnen met een glazen kan.
Die Duitse mevrouw had om een beetje melk gevraagd voor in haar cornflakes.
Dat meisje wil dat inschenken, maar net op dat moment tilt die mevrouw haar arm op waardoor er melk op haar shirt gemorst word.
De scheldkanonnade die volgde was zeer onterecht.
Het arme meisje krijgt daar alle schuld en zelfs de opmerking “als dit mijn Celtic shirt was, dan vermoorde ik je”, naar haar hoofd geslingerd.
Nou kan dat natuurlijk best leuk zijn om een blind iemand te zien zoeken naar zijn slachtoffer.
Die luid “blijf staan, ik wil je vermoorden!” aan het roepen is.
Goed….ik dwaal af.
Nadat ze drie keer had herhaald het kind te willen kelen begon ik er genoeg van te krijgen.
Ik zag aan het meisje dat ze zich geen raad meer wist en de tranen stonden haar in de ogen.
Voor mij het moment om netjes in het Duits te vragen of ze wilde stoppen met het schelden.
In het kort, ze heeft haar excuus aangeboden aan het meisje.
Ze moest wel want ik heb gedreigd haar tas te verstoppen, ze moest om één uur mee met de taxi.
En probeer die tas maar eens te vinden als je niets ziet!

Het arme meisje stond inde keuken te snikken.
“Twee dagen is ze hier!” “twee dagen maar, en alles wat ze doet is schelden”.
Jullie begrijpen, ik voel me niet schuldig. :)

Maar waarom dit verhaal?
Het heeft allemaal te maken met mijn antwoord op mijn vraag.

Hoe kijk je er nou op terug om zo’n lang termijn van huis te zijn geweest?

Bijna vijf maanden reizen zonder echte vervelende dingen mee te maken is echt heel prettig.
Totdat, in de laatste dagen van mijn reis, er geen museum blijkt te zijn.
En na alle vreemde mensen die ik ben tegengekomen, de aller vreemdste op mijn laatste dag ontmoet.

Dan ga je nadenken en besef je al snel dat het tijd is.
Echt tijd om naar huis te gaan.

En zo ben ik ook op het vliegtuig gestapt.
De zon scheen in London Gatwick, de lucht was helder blauw en het vliegtuig steeg soepel op van het vliegveld.
Ik zat lekker in mijn stoel en had een uur om over de afgelopen maanden na te denken.
Mijn laatste Engelse ponden besteedde ik aan nootjes en een frisdrank.
En voordat ik het wist dwaalde mijn gedachten terug naar de laatste vijf maanden…..
“Wat een wonder, al die dagen gereisd zonder ook maar één echt probleem”
Alle bustochten, grensovergangen, wandeltochten en vliegreizen en geen centje pijn.
Een glimlach verscheen op mijn gezicht toen ook de zon door het kleine vliegtuigraampje in mijn gezicht scheen.
Ik wist dat ik iets gedaan had waar veel mensen van dromen. Voor mij was het geen droom meer.
Die droom is nu een mooie herinnering.
Echt iets om trots op te zijn.

Weer thuis.
Ik heb gemerkt dat mijn verhalen voor veel leesplezier hebben gezorgd.
Zelf heb ik er veel plezier aan beleefd om ze te schrijven en om ze met iedereen te delen.

Voor mij begint er een nieuw avontuur!
Nieuw werk.
Een nieuw huis.

Ik heb er zin in!

Allemaal bedankt!