Canim Lake

Jullie hebben vast wat vragen, het was nogal stil de afgelopen weken wat betreft mijn avontuur.

Is er dan niets gebeurd?

Jazeker wel.

Was het dan niet leuk?

Jazeker wel!

Oh? vertel?!

Jazeke........ oh wacht, dat was geen vraag meer.

Ik heb de afgelopen weken heen en weer gezworven van de ene familie naar de andere. Dat was leuk en fijn omdat ik veel van hen al jaren niet meer heb gezien. Ze namen de moeite mij de omgeving te laten zien. Toen ik het uiteindelijk tijd vond om er zelf weer op uit te trekken ben ik per bus en sky train naar Vancouver City gereisd waar ik enkele nachten heb doorgebracht in het Cambie Hostel.
Dit Hostel ligt aan Cambie street en West Cordova Street. Het Hostel bestaat uit een pub en een kleine bakery waar je ook je ontbijt krijgt.
Dat ontbijt bestaat uit thee of koffie en een grote muffin. En met bijbetaling van 2 dollar kun je een wrap er bij krijgen.

De ligging van dit hostel is perfect. Niet ver van het casino vandaan aan en Chinatown vindt je om de hoek aan Hastings street en natuurlijk Gastown.
Gastown het oudste gedeelte van V.City en speciaal vanwege zijn stoomklok die elk uur een deuntje fluit.

Waarom ik ook het Casino noem? Daar heb ik 115 dollar gewonnen met pokeren, Texas Hold'm no limit Cash game. Een hand gebluft en een goed gespeeld en die hand ook goed gewonnen.
Ik ben dus als een blij mens met mijn winst het Casino uitgelopen en heb mijzelf getrakteerd op japanse kip noodles.
Wat leuk is om erbij te vertellen is als je zo'n Japans eetwinkeltje binnenloopt dan roepen alle personeelsleden tegelijk "welkom" in het Japans.
Dat was komisch om dat ik in eerste instantie nog niet zeker was van wat ik daadwerkelijk wilde eten. Dus ik deed de deur open, "WELKOM" en ik deed de deur weer dicht.
Je zag iedereen verrast kijken.
Ik had het niet door en toen ik weer binnen kwam riepen ze weer allemaal "welkom".
Gelijk liep er iemand op me af, om me niet voor de tweede keer te laten vetrekken.
Althans zo voelde het waarschijnlijk voor hen.
Ik kon er wel om lachen.
Als je er dan eenmaal zit en je ziet hoe het personeel met hun gasten omgaat dan begrijp je al snel hoe het in elkaar zit.
Ik ga er in ieder geval nog een keer eten.

Na enkele dagen in V.City kreeg ik een berichtje van mijn nicht Margaret. Een oudere zus van Caroline. Hun vraag was of ik ook enkele dagen bij hen wilde doorbrengen.
"Uiteraard" was mijn antwoordt.
Ik weet dat zij in het plaatsje Mission wonen dat langs de Fraser River ligt, ver weg van de "bewoonde" wereld.

Daar aangekomen was het eerste plan om naar hun lake huis te gaan in het noorden van Canada. 100 mile House is het enige plaatsje in de buurt. En een een enkele weg leid naar hun Cabin House aan het grote meer " Canim Lake".
Ik moest even kwijlen, het ritje er naar toe was 5 uur. Nu is dat voor een doorgewinterde reiziger als mij natuurlijk niets. Tenslotte krijg je lekker veel te zien van het land.
Hoewel het geen zomer is blijft dit land een prachtig aangezicht bieden. Van kale bergen tot begroeide heuvels met daar omheen veel water.
Aangekomen, rijdend tussen de sneeuwvlokken door begon ik langzaam het kwijl van mijn mondhoeken weg te vegen.
Een lange besneeuwde oprijlaan eindigt bij een klein huisje dat het uitzicht biedt over een groot bevroren meer. Sneeuw tot aan de knieën. Rechts een boothuis en voor aan het water een terras waarvan je kunt afspringen als het zomer is.
Nu, alleen maar een witte omgeving met sneeuw en nog eens sneeuw.

Rick, de man van Margaret, zorgt er eerst voor dat het water kan stromen en vervolgens maakt hij de open haard aan. Niet de enige verwarmingsbron maar als dat ding eenmaal gloeit wel het meest effectieve.
Ik sta voor het raam naar buiten te staren, de temperatuur is onder nul en de kou dringt door mijn jas heen tegen mijn lichaam aan. Ik sta te bibberen.
Maar ik sta te bibberen van plezier, wetend dat de warme kachel mij zo zal verwarmen.
Wetend dat ik iets unieks meemaak.
Ik heb de afgelopen maanden veel gezien en meegemaakt en allemaal stuk voor stuk onvergetelijk.
Nu, wederom sta ik weer op zo'n geweldig plekje.
Alles wit, het meer, de bomen de lucht en in de verte een klein onbewoond eilandje.
Met een glimlach op mijn gezicht voel ik een kriebel op mijn rug. Het is de warmte van de kachel die het wint van de kou.
Kippenvel op mijn rug.

We hebben maar enkele dagen en daarom willen we er volop van genieten. Ik hoor van Margaret dat het haar eerste keer is hier bij Camin Lake tijdens de winterdagen. Ook zij geniet met volle teugen.
Haar enige angst is dat we ingesneeuwd raken en niet op tijd naar huis kunnen.
Ik denk het tegenovergestelde.
Wat mijn betreft blijven we hier voor altijd.

Rick's zoon had ons verteld dat ijsvissen wel leuk moest zijn. Hij had hert een paar weken geleden geprobeerd en twee vissen gevangen.
Dat wilden wij dus ook.
Dus met z'n drie het bevroren meer op. Twijfel maakt plaats als je het ijs opstapt.
Is het wel sterk genoeg?
Ik boor een gat en al snel lijkt dat het ijs 30 cm dik is.
Lopen dus maar en op zoek naar een plekje om een gat te boren voor onze hengel.
Het begon al te schemeren, en dat heeft in zo'n gebied wel z'n charmes.
Onze hengel laten we een nacht liggen om deze de volgende ochtend te controleren.
Op de terug weg wordt je getrakteerd op ons huisje in de schemer van de winteravond. Het licht brand en uit de schoorsteen krinkelt rook.
Elk moment verwacht je dat de kerstman voorbij komt.
Binnen snel de schoenen uit en voor de kachel en Ic Hockey kijken....lol
Tja, Satelliet tv.
Van mij was een goed boek en de kachel ook voldoende, maar ik ben de laatste tijd een beetje fan van de Vancouver Canucks geworden. En een wedstrijd op zijn tijd is niet gek.
Je bent dan je wel in de "middle of nowhere" voor de verandering wat luxe is voor mij geen bezwaar.

De volgende ochtend en de dag erna geen vis gevangen. Iets doen we niet goed.

De dag erna sta ik met Rick in het boothuis. Er staat een waterscooter en een sneeuwscooter. Daar komen we niet aan toe, helaas.
Maar Rick loopt naar de achterwand met een grijns op zijn gezicht.
Nu ben ik een tweede wereld oorlog fan, en verzet verhalen spreken me altijd erg aan. Het in het geheim vervoeren van goederen, het overvallen van postkantoren voor voedselbonnen en het verbergen van mensen voor de Duiters.
Dat laatste is altijd spannend, hoe verberg je ze.
Geheime ruimtes, deuren achter een kast of een geheime verborgen wand die je aan de kant moet schuiven om zicht te krijgen in een benauwde ruimte.

Rick lacht tegen me en tilt een dubbele wand aan de kant die je met het blote oog niet kan zien.
Daarachter niet veel ruimte, maar voldoende om wat dure elektrische gereedschap op te bergen waaronder twee geweren en een pistool.
Het pistool en geweer zijn 22' caliber. Dat andere is een singelshot shotgun....OEWAAAAAHhhhh kwijl.
Na wat uitleg krijg ik een doos shells en mag ik schieten zoveel ik wil.
Nu heb ik nog nooit met een echt geweer geschoten, ik voelde me een klein kind.
Uiteraard heb ik ook met andere geweer en pistool geschoten, maar zo'n shotgun maakt toch indruk op je.
Nu geen zorgen, alleen een lege plastic fles heeft het moeten bekopen van mijn schietkunst.
En eerlijk gezegd het is erg gaaf, maar na een half uurtje knallen had ik het wel weer gezien.

Die zelfde middag ben ik met Margaret het meer over gelopen. Nog even de hengels nagekeken maar ook nu niets gevangen. Vanavond een derde poging. Aangekomen aan de overkant staat het vorige huis van Margaret en Rick. En net zo'n mooi plekje maar nu met allemaal buren een een "grote" weg die er langs loopt.
We ploeteren door het kniehoge sneeuw waar boven aan de weg Rick op ons staat te wachten met zijn auto.

Terug gekomen bij het huisje begint het weer te sneeuwen. Ik ben nog even snel naar buiten gegaan om in de schemer wat mooie foto's te maken.

De volgende dag, zondag, gaan we weer naar huis. De sneeuw heeft plaatsgemaakt voor regen en we doen het rustig aan. Het uitzicht blijft soms lang in je hoofd hangen, en de vijf uur durende rit is zo voorbij.
Wat een lekkere daagjes waren dit!