Wijntocht op de fiets

Gisteren, de 18e, op de fiets door de wijnstreek Maipu gereden.

Dat zo'n tocht tussen de wijn boerderijen voor verrassingen kan zorgen spreekt voor mensen voor zich. Voor ons? niet.....

waarom, daarover zo meer.

Eerst wat meer over onze bezoeken aan enkele wijnboeren, een olijven fabriek en een chocolade/likeuren shop. Die laatste had een grote verrassing voor me.

Als eerste de olijven boerderij, daar werden we ontvangen door een knappe Argentijnse.
Onze eerste vraag, meestal overbodig,"do you speak english?" welke meestal beantwoordt word met een angstig gezicht en de uitspraak "un poco", wat inhoudt "een beetje".
Nah, vergeet het dan maar, ze spreken alleen maar spaans. En we staan al gauw op een dood spoor.
Maar we zijn al een stuk wijzer, en we komen er dan wel samen uit.

In dit geval voor 30 pesos ( 6 euro) proeven van de olijven, gefermenteerde kersen en broodjes met diverse beleg erop.
Die gefermenteerde kersen smaakten goed, in Nederland mier zoet, hier een lekker frisse smaak.
De olijven smaken niet anders dan bij ons. Hoewel Tom ze niet lekker vind eet hij ze wel! Daarna mochten we zelf rondkijken. Das natuurlijk niet slim omdat tegen mij en Tom te zeggen, wij gaan dan ook echt overal kijken. En niet alleen op de plaatsen waar de route uit gestippeld staat.

De eerst gesloten deur blijkt open te zijn, drie trappen omhoog, en we zaten in de productie plak ruimte.
Stickers plakken op flessen.
Het was er een bende en vast geen onderdeel van de route. Maar we zijn een stuk wijzer en zij hebben wat extra productie gedraaid.
Hoewel alle stickers en doppen vast ergens anders op hoorden te zitten.

Maar goed, op de fiets op weg naar de wijn boerderij, we konden netjes aansluiten bij de groep die net waren begonnen met proeven van diverse wijnen.
Erg lekker.....
De rondleiding was kort, moeilijk te verstaan, het meisje sprak engels maar met zo'n Argentijns slis accent.
Tja ze blijven schattig.

Daarna naar de chocolade winkel, dit was leuk. Wederom het antwoordt "un poco" maar nu echt een meisje die alleen yes en no verstaat en ook niet weet wanneer je ze gebruikt. Gelukkig, een menu kaart.
We beginnen met wat stukjes chocolade,dan samen een likeur proeven, ik met lemon smaak en Tom met perzik. Dat meisje schenkt die van Tom in, dikke zwarte klonters tussen de rosige likeur. Schimmel in alcohol, dat zie je niet vaak.
Succes Tom!
Ik dronk lekker mijn limoen likeur, fris met een licht alcohol smaak.
Nu jij, Tom, grijns.....
Het bleek chocolade te zijn, wat een pech.
Toch wilden we meer, want we hadden al gezien dat er Absenth op het lijstje stond.
Tom blij, ik een grapefruit likeur.
Nu is Tom van nature een alcoholist, geen zware en hij kan best wat hebben.
Maar dit zag ie niet aankomen!
Eerst stak dat meisje de absenth gecombineerd met suiker in brand.
Daarna mag je het drinken!
Tom zijn hele luchtpijp stond in brand! wat een mooi gezicht.... zijn gezicht.

Na alle pret was het bijna 18:00 uur. Tijd om de fiets terug te brengen. Ook daar eerst nog een gratis wijn, zeggen we natuurlijk
geen nee op.
Dan nog op zoek naar klein geld. 1.80 pesos pp. maar dat was niet makkelijk. dus voor nog geen 30 cent gingen wij frauderen. We stappen in de bus, geld in de automaat, ik geef tom een oude ticket en daarna trek ik een echt kaartje. so far so good. Terug naar mendoza.
We zaten lekker, allebei een houten kont van die fietsen, maar me de vraag wanneer stappen we uit. We zijn ingestapt bij het riviertje met op de hoek een restaurant.
En dit is dezelfde bus, qua nummer.
Na een kleine 50 minuten, ah daar is de rivier. stappen we uit? nee hoor zeg ik, we pakken de volgende want dan stopt ie vast waar we ook zijn ingestapt. Hee? wat raar hij slaat rechtsaf i.p.v. links af?
Oftewel na 2 uur rijden komen we weer in Maipu aan. En wij zijn de enigen die nog inde bus zitten.Die buschauffeur zal wel gedacht hebben "domme toeristen". Ik, met lood in de schoenen"naar die chauffeur "eh... Mendoza por favor? nope! En voordat we het doorhadden stonden we op straat in Maipu, de stad waar we die ochtend onze fietstoer begonnen.
kreun.....

afijn, het bleek dat hij ons voor het busstation had afgezet, dat kon je alleen zien als je even een stukje door zou lopen, want ze bouwen hier alles achter hoge muren.
Jippie en daar was de eerste bus die naar Mendoza zou vertrekken, wij er in....eh... geen klein geld?
Jammer... stap maar weer uit.
Gelukkig hielp iemand ons door twee extra kaartjes te chippen, jazeker, electronische apparatuur in die gammele bus, tegen betaling van 5 pesos (1 euro)

Na 2 en een half uur bussen waren we eindelijk terug in mendoza. nuchter.
Een echt avontuur!