Andes Mendoza

Na gisteren lekker te hebben gerelaxed inclusief een avondje stappen, toch netjes op tijd uit bed.

In totaal 4 uur slaap.

We werden door Luis Laciar om 8:30 opgehaald voor een wandeltocht door de de Cerro Arenales.
Dit is een gedeelte van de Andes in Mendoza en maakt onderdeel uit van de Vollecitos Chain.
Dat betekent een afscheiding van een bergketen tussen Chilli en Argentinie.

Raar maar waar, we waren allebei redelijk fris, waarschijnlijk omdat we maar een paar biertjes ophadden!
Verstandige jongens.

We wisten dat we een tocht van ongeveer 3 uur voor de boeg zouden hebben.
Bij het vertrek was er geen vuiltje aan de lucht, maar hoe dichter we bij de berg kwamen hoe donkerder het werd.
En ja hoor halverwege de rit met de auto begon het te hagelen.
Dit was voor onze gids een rede om beschutting te zoeken, want zijn ervaring vertelde hem dat deze hagels zouden veranderen in tennisballen.
Helaas dat viel wel mee.

Oh ja, we reden in een echte 4 by 4 Lada jeep ding!
Snel niet, maar het russische voertuig is betrouwbaar en met een gastank erin lekker goedkoop om mee te rijden.

Aangekomen op een hoogte 3475 meter stapten we uit, we kregen onze lunchpakket en in de hagel, ja dat was intussen ook weer begonnen, konden we ons omkleden.
Ons werd aangeraden extra kleding mee te nemen.
Dat was ook een goed idee want eenmaal terug waren we nat van het zweet.

Al snel werd duidelijk dat op een dergelijke hoogte het niet meer om conditie gaat maar of je voldoende zuurstof in je bloed houdt. En dat viel voor Louis toch wel even tegen.

Tom zijn motivatie speech aan Louis op een hoogte van ongeveer 3500 meter:
Nou, voor iemand van 41 en hartproblemen doe je het nog aardig goed!
Dat kwam er anders uit, dan je hier leest.

Letwel, we waren pas aan de eerste beklimming begonnen, we moesten nog naar de top!

Echt harder ging het niet voor me, maar naarmate ik de tijd kreeg, complimenten aan de tour guide Luis, ging ook mijn adem regulatie beter.

En eenmaal boven gekomen, was het uitzicht......mistig.....

Zucht, alle hartkloppingen negerend, ben ik snel aan mijn lunch begonnen.
Wit brood met een kip salade.
Ik was al snel de ellende vergeten.

omlaag was natuurlijk een lachertje.
Hoewel het hard begon te sneeuwen en de vele mist. maar wat een feest als je als 40er en hartkloppingen zo makkelijk naar beneden kan gaan.
De gesprekken waren inhoudelijk heel diepgaand.
Van onderwerpen als de tweede wereld oorlog tot relaties....prachtig die bergen!

Het was een leuke ervaring, jammer van de mist ben sneeuw daarom denken we dat dit een opwarmer is van wat nog komen gaat.

In ieder geval kan ik de beklimming van de Andes aan mijn lijstje toevoegen