Volcanic Cones....... La Morado

La Marado staat voor ¨kleur van de wijn¨. Die omschrijving klopt niet helemaal omdat het een kleur betreft die op wijn lijkt of wijn een bepaalde kleur geeft.
Maar waar het daadwerkelijk om gaat is dat het een naam is van een vulkaan.
Daar kom ik later op terug.
De dag begon relaxed.
Knullig ontbijt, in mijn geval met thee. Ik begin mijn dag altijd met thee. Daarna nog snel even naar het toilet.
Maar dit keer geen terugkeer naar het hotel Bambi, waar we al enkele dagen verbleven.
We zouden na deze trip van 12 uur gelijk doorreizen, in een nachtbus, naar Chos Malal.
Met de wetenschap dat we de volgen de dag om ongeveer 05:30 aan zouden komen.
Ook een ervaring als je nog geen Hostel hebt geboekt.
Maar goed ik wijk af.
Half 9 stond de jeep voor de deur, we konden onze backpacks bij het hotel achterlaten. Zo konden we ons s´avonds nog even opfrissen voor de busreis.
De jeep, geschikt voor 7 personen,
een echte Landrover. Op het eerste gezicht heel cool. Uiteraard geschikt voor wilde tereinen, zoals wij gingen bezoeken.
Maar de guppekop die dat ding ontworpen heeft moeten ze ophangen.
Echt alle raampjes zitten te laag.
Ontspannen zitten kijken naar wat er allemaal voorbij komt is er niet bij. Helaas.
Maar dat laten we de pret niet in de weg staan.
Nog snel twee andere passagiers opgehaald en daar gingen we op weg.
Het eerste wat opvalt is dat de weg in een keer is verdwenen en dat je alleen over zand en stenen rijdt.
Lekker hobbelen dus.
Maar al snel word je blik gegrepen door alles wat er voorbij komt.
De eerste stop is bij een klein huisje gezellig ingericht met een grote openhaard. Echt een voorpost.
Snel verder, allemaal weer instappen en verder hobbelen.
Wat echt opviel was toen we aankwamen bij de Rio¨de nogwat¨. (tja de naam weet ik iet meer)
We rijden over de heuvel en daar is de rivier met aan de overkant grote rots formaties.
Deze rotsen zijn tectonische platen die miljoenen jaren terug door aardbevingen omhoog gedrukt zijn. Het lijkt erop alsof het aardopppervlak op zijn kant staat.
Aan de over kant stoppen we weer even voor een sanitaire stop en ook omdat de chauffeur iets is vergeten en een stukje terug moet.
Voor Tom en mij de kans om die rots formaties te beklimmen.
De gedachte dat die platen omhoog gedrukt worden door wat dan ook. Het is echt rauw natuurgeweld!
De chauffeur is terug, dus we kunnen verder.
Wij rennen de berg af, wat in tegenstelling naar boven lekker makkelijk gaat. Echt! dat bergen beklimmen meters boven de zeespiegel is echt geen feest. je heigt als een paard en je voelt je hart in je keel kloppen.
Dan komen we bij de Rio Grande Mendoza aan. Op het eerste gezicht niets speciaals. Totdat we ernaast staan. Eén diepe geul met daarin een stromende wilde massa van water. Het geluid overweldigd, maar wat meer opvalt is dat al het gesteente diep zwart van kleur is. Zover je kan kijken.
De eerste tekenen voor wat ons te wachten staat.
Vulkaan land oftewel ¨Volcan Malacara¨. Bekent om zijn meer dan 800 vulkaan cones.
Een zwart geblakerd gebied van alleen maar stille vulkanen.
Dat er iets groeit is een wonder, dat er iets leeft een nog groter wonder.
Want wie wil er nou in een zwarte woestijn leven?
Dan begint het, rijden door een zwart woestijn land, begroeit met kleine plantjes. Een brandende zon met een harde maar lekker aanvoeldende wind.
Tijd voor lunch.
We stoppen bij een kleine rotsformatie waar we ook gaan zitten.
Tom die gelijk achter een kudde Guanaco´s aan rent om foto´s te maken.
Die zijn gelukt, waarschijnlijk heeft ie een bekende geur waarvoor ze niet weg rennen. Dat moet wel want hij had de wind in de rug.
Overigens Guanaco = een soort Lama zonder dikke vacht.
Wat ook logisch is in die hitte.
Maar wat een geweldig gezicht, waar je ook kijkt uitgestrekte heuvels bergen en vulkanen. Met als kenmerk de zwarte kleur.
Ik kan niets anders zeggen.....oooohhhh.
Maar als je denkt alles te hebben gezien komen we na de lunch bij een wat saaieg gedeelte. Evengoed nog altijd met dat mooi adembenemende landschap.
De chauffeur zegt ons het pad te volgen. De harde wind neemt nog meer toe, mede omdat we hoger komen. Om ons heen liggen overal stenen. Weggeschoten tijdens de uitbarstingen van de vulkanen.
langzaam maakt een vreemd gevoel zich van mij meester, ik kijk enkele keren om op zoek naar de gids. Ik vraag me af of we verder moeten lopen.
Dan zonder waarschuwing komen Tom en ik bij de rand van de berg aan....berg?
Vulkaan zul je bedoelen.
Dit is niet te omschrijven, mijn hart springt over, Tom gilt het uit!
Voor ons een groot gapend gat, de mond van een beest van een vulkaan. Hij leeft niet meer maar oooh wat voelen wij ons levend!
De foto stelt niets voor dit moet je van dichtbij zien, de keiharde wind en het aanblik van één groot zwartgeblakerd gat.
We hebben elkaar omhelsd, dit is waar we voor zijn gekomen!
WAT EEN MONSTER!
¨LA MORADO¨