Mountain biken

"Kijk in de goede richting,want dan hoef je alleen maar blijven te lopen"

- Boeddha -


Ik heb een boekje van mijn "schoonzus" gekregen.
In dat boekje staat voor elke dag een spreuk om jezelf weer even op te beuren op momenten dat je het moeilijk hebt.

Moeilijk? Omschrijf moeilijk!
Eens kijken of dat lukt.
San Martin de Los Andes ( SM ) is een klein toeristisch plaatsje tussen de bergen liggend aan een groot meer.
Aan de overkant van de dat meer ligt het Nacionale Park..... Waar de natives wonen.
Voor ons een reden om daar heen te fietsen. Uit de Lonely Planet blijkt dat je dan de mooiste plekjes en uitzichten tegenkomt.
Waar waar en helemaal waar!

Dus wij s'ochtends vroeg ons bed uit, intussen hebben wij onze hostel eigenaar "Scrooge Don Mario" al een stuk beter leren kennen.
En eerlijk, het bewijs is geleverd, deze mensen bestaan echt.
Wij hadden de avond te voren zelf extra brood en beleg gehaald. Nu is het ontbijt overal karig, maar deze man presteerde het om je alleen de kapjes van een brood voor te schotelen, en een zelfgemaakte pruimen jam inclusief de pitten.
Even over het avondeten. Dat zal ik kort houden.
Tom en ik hadden spaghetti bolognese gemaakt een een cakeje als toetje. Dat stond samen op tafel. We hadden veel te veel gemaakt.
Don Mario heeft constant de neiging, met alles wat je doet, over je schouder mee te kijken. Gelukkig liet hij ons tijdens het toilet bezoek met rust.
Maar nu liep hij weer langs, keek in de pan, en zegt " little bit for me?".
Hij zat er nog net niet met zijn vinger in, in tegenstelling tot de cake.
Wij keken hem aan en zeiden " no, we are very hungry, long bike trip today", zijn gezicht ging op standje zuur en hij liep naar de keuken.
Wij waren er al van overtuigd, die spaghetti gaat op, hoe dan ook! Scrooge krijgt er niets van!
Om eerlijk te zijn, lukt dat niet helemaal want we hadden nog een cake.
De cake, Tom had hem netjes in stukken gesneden, en daar kwam Scrooge Mac knieperd. Ditmaal dezelfde vraag, maar nu zat zijn vinger al in het dikste plakje cake. Ja , vreet nu maar op "zegt Tom". Dat stukje hoeven we echt niet meer.
Hij propt die cake in zijn mond, en die was al doorgeslikt voor die in de keuken was. De keuken is drie stappen ver weg!

Maar goed dat was het avondeten,even terug naar de ochtend.

Op naar de fietshuurhut, 2 mountain bikes voor 160 pesos tot 9 uur in de avond. ( delen door 5 = € )
Goede fietsen!? Die van mijn nog snel omgewisseld want op de achterband kwam het canvas er doorheen. Je wilt niet stil komen te staan met een lekke band in de middle of nowhere. Jammerrrrr....

Het zonnetje scheen en de eerste berg verscheen, geen probleem, de weg was netjes verhard en dat ging best.
Tot ongeveer de eerste kilometer.
Sjo de knetters, is dat het hoogte verschil of mijn conditie! Gelukkig zag ik Tom ook ploeteren, dus het is vast het hoogteverschil :)
Hier rechts roept Tom, het bordje verwijst naar het reservaat.
Jippie! Berg afwaarts.
Rechts een stroompje water met een brug, waar we later fikkie hebben gestookt om onze sokken te drogen.
Hop het bruggetje over berg op, dit keer onverhard.
En vanaf dat moment......Kreun....
Omhoog, omhoog, omhoog, omlaag, omhoog, omhoog omhoog omhoog en....... Omhoog.
Vraag me niet hoe de Lonely Planet aan de info over mooie uitzichten komt, ik heb er niets van gezien!

Wat heb ik gebaald, gevloekt gekreund en gescholden!
Wat een klere tocht!

Boven aangekomen! WAUW! Wat mooi!
Uiteraard na een kwartier uitblazen, water en een broodje.
Mmmm lekker genieten!

Overigens! Tom heeft een betere condities dan ik!

En dan naar beneden he! Jippieeee......
Maar een bedenkelijke gedachte maakte zich al snel van mij meester!
Naar beneden was echt dubbel zo stijl als de berg op.
En om terug te komen moesten we deze kant ook weer op!

Oh ja, ik vergeet nog iets.
Mijn achtervering sprong er op de heen weg vanaf!
Dus geen lekke band, maar ook geen vering meer.
Moet je eens proberen een berg af te gaan, bestaande uit losse stenen en hobbels.
Je gaat iets op je pedalen staan, ontspant je armen, vingers op de achterrem en gaan maar.
Wel, als je dan een paar kuilen passeert en je klokkespel hangt boven de punt van je zadel, dan was het voor mij nu al kerstmis.
Knetters....... In dit reservaat hebben ze voor het eerst iemand horen jodelen.

Snel ging het wel.

Het reservaat was gaaf, echt mooi met kleine huisjes omheind met palen. Loslopende dieren, kippen, schapen en paarden!
En..... Rust.... Geen geluid niets.

Was het het waard die berg op per fiets?
Ik ben er nog niet uit, we moesten nog terug.

In het kort?
Er bestaan geen woorden voor!
Maar toen we uiteindelijk we uiteindelijk na het uitrusten, luieren en een zelfgemaakte sandwich weer op de fiets stapte en richting de berg peddelde dacht ik er heel anders over.
Vooral toen op dat moment de laatste boot vertrok richting ons dorp.
Ik heb nog nooit zo'n hekel gehad aan bergen en fietsen tegelijk.
Bah..... Dit doe ik nooit meer.

Ook een lose opmerking, ik, wij, trappen er vast nog wel een keer in komende maanden!

Maar, iemand vraagt zich vast wel af! Hoe heb je het gered!
Wat heeft je doen doorzetten?

Humor!
Lachen om Tom.
Tom lacht om mij.

Voorbeeld?
Tom rijd meters voor me, ik fiets echt op mijn tandvlees op de laagste versnelling.
Tom wacht netjes op me.
Maar wat doe ik?
Ik roep! " nee, niet wachten! Ik haal je wel in! Ik ben zo bij je" fiets maar vooruit! Ik ben zo bij, het gaat als van een leien dakkie.

Ik storte zowat in.......

Maar ondanks alles, kunnen wij met plezier terugkijken.

En het spreukenboekje?

Dit is geen vakantie, het is reizen.
En bij reizen hoort afzien!

Fijn, een boekje met Inspiratie!
Het maakt het allemaal iets makkelijker.