Uruguay en even stilstaan bij.....

Vandaag Argentinïe achter ons gelaten en op weg met de boot naar Colonia del Sacramento in Uruguay. We komen nog wel terug in BA om met Mac hairy twee weken te reizen, de schotse vriending van Tom.
Colonia del Sacramento, een klein kust plaatsje ontstaan door piratenrij en oorlogen tussen Spanje en Portugal. Spanje heeft het uiteindelijk het langst volgehouden en Uruguay heeft het ooit eens gekregen, geloof ik.

Het plaatsje heeft echt alles wat een piraten stadje hoort te hebben, want zo noem ik het, piraten stadje. Tenslotte is het door smokkelen groot geworden.
Een oude vesting, kleine huisjes, palmbomen en uitzicht op de zee met in de verte kleine eilanden. Het water is troebel van kleur, het blauwe heldere water, wat we graag willen, dat wordt bewaard voor de Pacific. Je kan niet alles in één keer hebben. En natuurlijk niet te vergeten straten gemaakt van stenen, kinderkopjes maar dan een slagje groter. Het geeft nog meer sfeer aan dit vestingsplaatsje.
We hebben twee uur om rond te kijken om dan weer onze tassen op te pikken voor de busreis van twee uur naar Montevideo.
Twee uur is net te kort, maar we komen er mischien nog een keer op onze terugreis.

Ik zit alleen, Tom zit naast een medereiziger uit Nederland, ik kruip naar het raam, lekker twee plekken voor me alleen. Het is tegen negen uur en in tegenstelling tot Ushuaia gaat hier de zon wel onder. Uruguay heeft ongeveer 4 miljoen mensen die wonen in land 4 keer groter dan ons landje. Ik wordt verrast door het heuvelachtige land, kleine huisjes, villa's met grote stukken grasland. Allemaal netjes bijgehouden en dan de zon die er overheen begint te schijnen en naarmate de zon meer achter de horizon verdwijnt hoe roder het uitzicht.

Wauw....

Dan veranderd ineens mijn gemoedstoestand, dit alles samen, mooi en verrassend tegelijk. Het overvalt me.
Dan moet ik ineens aan alles denken wat er de afgelopen 14 maanden gebeurd is. Het word me even teveel, en voordat ik het weet storten de tranen over mijn gezicht. Ik schaam me er niet voor, ik schrijf dit om jullie te laten weten hoeveel ik geniet van alles. En besef me dat dit is waar ik aan toe was, het voelt niet als vluchten voor alles wat er is gebeurd. Het betekend een nieuw hoofdstuk, en door dit te schrijven maken jullie een beetje deel uit van mijn ervaringen. Ervaringen waar ik intens van geniet.

Een nieuw hoofdstuk.
Vorig jaar "Oud en nieuw" zat ik in Scheveningen met mijn beste vrienden. Overtuigd dat 2011 "mijn" jaar zou worden. Toen overleed Moeders.
Tot mijn verbazing had dit een grotere impact op me dan mijn scheiding. Ik weet nu hoe dat komt. Tijdens de periode van de scheiding waren er zo veel mensen om me heen dat het verwerken ervan helemaal "vanzelf" ging. Vanzelf tussen aanhalingstekens, want ik moest het zelf doen, maar wat gaat dat een stuk makkelijker als je zoveel vrienden en familie hebt. Zeker als je constateert dat degene waar je de rest van je leven mee wilde delen de weg kwijt is.

Wat mis ik mijn moeder..... Het doet elke dag pijn!
Dat hoef je niet te verwerken, dat krijgt het mooiste plekje in mijn hart.

Terug in de bus, de tranen drogen langzaam op, niemand ziet het want de zon is ondergegaan en we zitten in het donker. Wel zo fijn, een vent van 41 met een betraande kop is niet echt charmant.
Althans, dat denkt dat kleine meisje vast, die op schoot zit van haar moeder en af en toe naar me staart. Tja, een blanke vent met een zakdoek.
You get my drift?

Wat een geweldige reis ben ik aan het maken!

The world is out there and I´m traveling it!

Overigens, wat is Uruguay een mooi land!