Terug in de tijd...... deel 1

Montevideo naar Tacuarembo.

Weer in de bus voor ongeveer 4 uurtjes
Maar het grote verschil met Argentinie is dat ze het hier in Uruguay allemaal wat "beter" voor elkaar hebben.
Het bus station is schoon, alles is goed aangegeven, zelf het toilet is een bezoek waard.
De ticket is snel geboekt, want dat hadden we een dag eerder al gedaan.

Geloof ik?

Het is op het moment zo dat je zoveel info moet onthouden om een waarheidsgetrouw verhaal te schrijven dat je af en toe niet meer weet wanneer dat moment nu heeft plaats gevonden.

Maar geloof me, het kopen van een busticket hoeft niet lastig te zijn. en het maakt dus niet zoveel uit wanneer dit event plaats heeft gevonden.

Goed, terug naar het station waar we maar even hoefden te wachten op de bus.

Jippie, de bus is brandschoon van buiten en van binnen, inclusief kussentjes en dus konden we het onszelf lekker comfortabel maken voor de komende vier uur.
Dat hebben we dan ook gedaan...... er is alleen maar..!!??

Waarom gingen we ook alweer naar Tacuarembo, een plaatsje wat volgens ons Hostel niets te bieden heeft?
Geen zorgen wij wisten het wel.
We hadden al contact gehad met een "boer" waar we netjes mail van terug hadden gekregen.
Alleen die mail was al super gaaf.

Het was een lange mail, hier de hoofdlijnen:

Een boerderij in the middel van no-where.
En daarmee bedoel ik ook echt honderden hectaren grond met 1 huisje.
Schapen, koeien, stieren en een ezel.
Meehelpen met bepaalde werkzaamheden.
Paardrijden.
Ontbijt, lunch, en avondeten. (Je eet samen met de familie)
Snacks en voldoende fris en water.
Een eigen kamer met een douche en toilet.
En maar 3 uur stroom per dag d.m.v. een generator.
Kaarslicht bij je bed.
En dus ook geen internet. :)

De laatste paar zinnen in deze mail zijn het leukst.

Wanneer je brits bent en op zoek naar vertier, dan ben je hier op de verkeerde plaats.
Ben je noord-oost Amerikaan, waarom noord oost, snap ik ook niet, maar de volgende opmerking is leuk. Dit is geen restaurant! lol.

En dan het allerleukste.
Dear Tom and Louis,
We love to welcome you at our farm in Tacuarembo, but in januari and februari we are closed because of the heat.....??
Huh?
Wacht even, eerst een super mail waarbij we van het lezen alleen al zitten te kwijlen, met als einde we kunnen jullie niet ontvangen.

Maar eh... we staan al op de bus te wachten?

mmm.... dit is zo'n moment dat je de controle los moet laten.
Een lesje die ik heb onthouden tijdens de trip naar Antarctica.
" Let go of Control ".
En eerlijk gezegd het helpt me al aardig.
Met andere woorden , we zijn gewoon ingestapt, op reis naar het onbekende Tacuarembo
We weten alleen dat er twee hostels zijn, en verder niet veel.
Spannend.

De busreis was prettig, Tom lag lekker te maffen. Daar ist ie erg goed in!
En ik heb twee afleveringen van Dexter, mijn favoriete seriemoordenaar, zitten kijken.
AAArrgghhhhh de clifhanger.... (das de laatste aflevering van het seizoen)
Lekker is dat, Ah! Even Tom wakker maken, we zijn aangekomen.

Tacuarembo, een klein plaatsje?
Nou, ik zie het gelijk, zo klein als ze ons wilden doen geloven, daar is dus niets van waar.
Er is van alles.
We hebben onze rugzakken aangepakt en gaan bij een stel staan die ergens op staan te wachten.
Even vragen wat ze gaan doen.
Het zijn Joe en Hafscha uit London Engeland, en...... trom geroffel..........brrrrrr ze gaan naar een Gaucho farm in Chuchilla de Haedo.
En ja hoor, volgens dit stel is er vast nog wel plaats voor twee bij deze familie.
Mede omdat een Australier heeft afgezegd.
Ze weten het natuurlijk niet zeker of er plaats is voor ons, maar een glimlach begint zich al op onze gezichten te vertonen.

Niets geregeld en dan toch goed terecht komen.
Eens zien of dat ook waarheid wordt.

Om 18:15 zien we een oude pick-up aan komen rijden. Zou dat de eigenaar zijn?
Een grote, grijzige vent stapt uit en loopt gelijk op ons af. Tja, die toeristen haal je er zo uit.
En we boffen omdat de twee londenaren een aardig woordje Spaans spreken.
Na het handen schudden is hun vraag dan ook of wij welkom zijn op de farm?
Hij schudt onze handen en beantwoord hun vraag met een brede glimlach en een "si si" op een hoge toon. Zijn trademark antwoordt op onze vragen.

" Sisisi..."

De kop van die man spreekt boekdelen, grijzig haar, een alpino petje op en vriendelijke ogen die altijd lachen.
Ik voel me gelijk gerustgesteld, dit kon wel eens gezellig worden.
Grappig dat je dat op het eerste oogcontact al aan kan voelen.
En gelukkig het blijkt ook helemaal te kloppen.
Dat geld ook voor de familie die we aan treffen op de boerderij, allemaal even vriendelijk en behulpzaam.
Jammer dat wij geen spaans spreken, het had de conversaties heel wat interesanter kunnen maken.
Maar de taal barriere was echt niet het probleem, onze mimiek en het geduld van Pedro Luis hebben voor veel lach momenten gezorgd.

De boerderij:
Wederom zo'n plek die je niet makkelijk in woorden kan uitdrukken.

We laden onze spullen op de laadbak van Pedro's zijn auto en we konden op weg naar een nieuw avontuur.
Na ongeveer een rit van anderhalf uur door de lage heuvels, werd de omgeving wat droger, de bomen verdwenen en alles wat er overbleef waren kleine oases van middelgrote bomen en struiken.
Hier en daar moest Pedro even uit stappen om een hek te openen. En dan hobbel de hobbel gingen we weer verder.
Spannend, we wisten nu al dat dit heel speciaal ging worden.
Zittend in een rommelige rammel auto met een "onbekende" Gaucho Pedro genaamd en twee engelsen die we net hebben leren kennen.
Dan in de verte zien we weer een Oase maar nu met een huisje ertussen, links heuvels met rotsen die zo uit de grond omhoog lijken te zijn gekomen, rechts diezelfde stenen formaties met lage struikjes eromheen.
Paarden, koeien en schapen en dan het laatste hek voordat we het terein van Pedro en zijn familie op rijden.

Het huis, zo ontsnapt uit een wildwest film. De tuin eromheen netjes bijgehouden.
Rozen struiken, kleine bomen om voor schaduw te zorgen een oude traktor begroeid met een klimop.
Een groentetuin, en aan drie kanten een weide met schapen, koeien en paarden.
Een grote maar lage schuur, precies passend bij het plaatje zoals een boerderij hoort te zijn.

De ontvangst door Pedro zijn vrouw "Nahir" is al even hartelijk, een omhelsing en een kus op de wang.
Er wordt ons niets gevraagd, ze laat gelijk onze slaapkamer zien.
Twee bedden met daar tussen een nachtkastje met daarop een.... kaars!?
Yep, ik had het al gezegd, alleen stroom in de avond!
Jazeker, een echt droomhuisje.
De komende dagen geen internet, geen telefoon alleen maar genieten van de rust, de omgeving enzovoort.
FOUT!
We waren bijna vergeten dat we op een "werk" boerderij aangekomen zijn.
Oeps!
We betalen die mensen dus om ze dan ook te helpen met de beesten verzorgen?
ghe ghe... grappig maar het valt allemaal wel mee.
Gelukkig zijn ze niet zo streng als ik het wil laten blijken, we hebben alle vrijheid om zelf te bepalen waar we aan mee willen doen, uiteraard ga je niet naar zo'n boerderij als je niets wilt doen.
Dan moet je naar een All inclusive oort in Turkije.
Dus doen we overal aan mee!

We hebben snel uitgepakt, genoten van het moment in onze kamer.
Want alles is van hout en tengoede van de sfeer.
Gelukkig gaat de generator in de avond wel een aantal uur aan wat ons de mogelijkheid geeft onze batterijen van onze fototoestellen op te laden.
Dan krijgen we avond eten, en daarna duiken we lekker ons bed in.
Uiteraard wil ik nog even lezen bij het kaarslicht. Het uitblazen van dat ding kost moeite. Tja die moderne lichtknopjes ook, je gaat ze al snel missen.
De avond is koel en al snel vallen mijn ogen dicht.

Een wekker?
Een kraaiende haan?
Een koe die staat te loeien?
Nee hoor niets van dat alles, we hebben gewoon onze ochtend liggen verslapen.
Het is kwart over tien, shit das toch wel balen.
Snel douchen, aahhhh... koud water. Tijdens het tandenpoetsen zie ik een briefje hangen!
" Please let us know, two hours before you want to take a shower, so we can lite an fire to heat the water"
Ik ben al klaar wakker, een glimlach kan ik niet weerstaan. Een vuur nodig om het water heet te maken.
Het is duidelijk, we zijn echt terug in de tijd.

Het ontbijt staat klaar, oud brood met jam en Dulce de Leche, thee en koffie (oplos) melk en vanille en aardbeien yogi drink.
Alles vers van de koe.
Eveneens de Dulce de Leche, zelfgemaakt waarvan ik het recept heb.
Nee, ik ga het niet maken als ik thuis ben want ik kan het niet meer zien of ruiken.

Dan naar de schuur, daar staat Pedro met een glimlach te wachten.
"Klaar?" zie je aan zijn gezicht, we spraken geen spaans, dus alles gaat op gezichtsuitdrukking.... en de vertaling van onze engelse "vrienden".
Uiteraard zijn we klaar.
Zijn blik gaat naar rechts en daar staan 6 paarden klaar, gezadeld en al.
Mmmmmm...!! ik wist dat dit zou komen, maar mijn ervaring met paarden zijn niet echt joviaal.
Drie keer gereden en er drie keer vanaf gepleurd.
Toch maar erop, nou niets aan het handje hoor, die beesten lopen vanzelf de goede richting op.
Tot dag drie......

"Wat gaan we eigenlijk doen?" vraag ik aan Joe. "We gaan koeien inenten tegen enge ziektes", zegt hij.
"Jippie Leuk!" denk ik.
Wij hobbelen dus maar gewoon achter Perdo aan op ons paard. Al snel komen we bij een groep koeien aan die we verderop naar een rijtje bomen begeleiden waar ze in een omheinde ruimte worden geplaatst.
Vanuit daar gaan ze een voor een een trechter in waar ze worden "vastgezet" en een dikke naald in hun bil krijgen met een medisch goedje, daarna krijgen ze oormerk.
Best gaaf om mee te maken, hoewel het er niet echt zachtzinnig aan toe gaat.

Oh ja, het leukste vergeet ik bijna.
In de tijd dat we nog lagen te slapen heeft onze gastheer het avond eten bereid.
En dat hing op zijn kop in de schuur, ontdaan van huid en vacht en kop.

Na het inenten gingen we de kudde koeien naar een andere wei brengen.
De rit door de heuvels, de vogels die rond vliegen en de zon die langzaam op temperatuur komt. Allemaal een grote belevenis!
En dat allemaal op je eigen paard!
Nog altijd zat ik stevig in het zadel.

Half 1 waren we ongeveer terug bij de boerderij, daar konden we ons even opfrissen gevolgd door de lunch die al klaar stond voor ons.
Warm eten, water, melk een biertje en een caramel toetje. Wederom, ik heb het recept van dat dessert.
Dan de siesta, die is echt nodig want smiddags word het aardig warm.
Ik heb het even geprobeerd, maar ik ben te uitgerust en al snel sta ik op om de omgeving te verkennen.
Daar kwam ik Mathias, de zoon van Pedro, tegen met een geweer in zijn hand.
Hij was op jacht naar een vervelend vogeltje.
Een boomspecht die hun huis sloopt door er allemaal gaten in te prikken.
Ik zie hem het geweer aanleggen, een knal volgt en ik zie de vogel weg vliegen.
Yep, geraakt!
Het vliegen gaat niet zo goed meer. Pedro zijn zoon Mathias staat op en loopt achter het beessie aan.
Hebbes, bloed overal en veel gepiep.
Tot mijn verbazing zie ik dat het een harstikke mooi vogeltjes is en vind het al snel heel sneu.
Intussen zijn Tom en Joe er ook bij gekomen, tja mannen zijn toch jagers en dit is best interesant.
Hoewel?
"He, hij leeft nog?" zegt Tom. Joe vertaald dat aan Mathias.
"Jazeker" zegt hij, deze heb ik nodig om zijn familie te lokken.....
Oeps, we zij dus echt terug in de tijd gegaan.
Tja, zegt hij "deze beestjes vernielen ons huis, en dat willen we niet".
Het beestje wordt vastgebonden aan een hekje en zoonlief neemt plaats op een stoel om die andere vogels op te wachten.
Tot mijn verassing duurt dat niet lang meer......

Wordt gevolgd.....................