Terug in de tijd......deel 2

Al snel hoor je wat gekwetter.
Het signaal dat de familie van dit gewonde beestje hem komt zoeken.
Onze schutter staat op en schiet al snel een tweede vogel, dit keer geen rode maar een mooi geel gekleurd exemplaar.
We hebben er wel wat moeite mee.

Een andere dag, ik loop rondom het huis en zie een klein rood slangetje weg kruipen.
Gaaf gekleurd, snel roep ik Tom erbij. Wij allebei op ons knieën.
Wat een gaaf beestje.
We hadden beter ons mond kunnen houden, want Pedro staat achter ons en “klabam” en schep op het arme beestje.
Wat blijkt, naast vogels, vinden ze de slangen ook niet leuk.
Het beestje gaat wel in een potje met zoutwater, en wordt naast de rest van de verzameling geplaatst.
We vinden ook nog een gele slang, ook die sneuvelt en wordt bijgeplaatst met de andere vangsten.

In de mail die we van een andere Gaucho Farm ontvingen stond dat ze gesloten waren in verband met de hitte.
We snappen het nu, al snel merken we dat het na twaalven flink warm begint te worden.
Ik weet het niet zeker, maar de 40 graden grens is vast wel bereikt. Zo niet dan wel warmer.
Gelukkig staat er een grote bak met water met daaraan een dikke slang.
Het water, bestemt voor de paarden en koeien, is koel en schoon.
Het wordt dagelijks bijgevuld uit een ondergrondse bron doormiddel van een watermolen.
Het is zo warm.....
Terwijl iedereen een siesta houdt, loop ik rond het huis op zoek naar verkoeling.
Ik lag wel even op bed, maar al snel druipt het zweet van me af.
Ik kan dit echt niet.
Dan kom ik aan bij die watertank.
De hendel is snel gevonden en zonder me uit te kleden laat ik het water over mee heen gutsen.
Wauw wat is dat lekker, ik ben ineens klaar wakker en helemaal happy!
Van blijheid schreeuw ik hard naar Tom, die heeft me gehoord en komt al snel aanlopen.
Nog zweterig van het op bed liggen. Hoe die het doet weet ik niet maar hij kan echt in elke omstandigheid slapen.
Maar mijn geschreeuw maakte hem nieuwsgierig.
Al snel staan we samen te douchen. Intussen is Pedro ook gealarmeerd en staat op afstand lachend toe te kijken.
Ik dacht even dat ik iets deed wat niet mocht, tenslotte hebben ze niet veel op voorraad.
Waarschijnlijk valt dat dus wel mee.
In ieder geval, Pedro lacht mee en maakt zelfs wat foto’s.
Met al die warmte is dit echt een hele opluchting.
Voor de dagen erna heb ik een klein zwembad gevuld met water. En vooral de eerste middag terwijl iedereen ligt te zweten in hun bed, lag ik ongeveer 4 uur lang, in dat lekker badje.

Elke dag maakten we twee trips met de paarden.
In de ochtend, vaak nog lekker koel, naar paarden of koeien om ze in te enten of te knippen.
En in de avond na de siësta, het was dan al aardig afgekoeld met dat de wind dan toenam, een wandeling over de pampa’s van Uruguay.
We waren dan enkele uren onderweg en genoten van het uitzicht.
Veelal mooie wolken formaties en blauwe lucht en in de verte onweerswolken.
Regen hadden wij nooit maar in de verte zag je de donderbuien voorbij drijven.
En aan het einde van deze wandelingen werden meestal getrakteerd op een zonsondergang.

Ik weet niet meer welke dag precies, het was in ieder geval nog goed warm en dit keer gingen we bij een ruïne kijken.
Het paar, een ander dan ik de dagen ervoor had gehad, wilde niet helemaal wat ik wilde.
Doch geen vuiltje aan de lucht.
Wel ging er door me heen “als ik nu val dan breek ik mijn rug” want overal liggen stenen.
Achter me reden Tom en hafscha, het Engelse meisje, en voor me reden haar man en Pedro.
Ik hobbelde maar een beetje, totdat het paard het hobbelen zat was en vaart begon te maken.

Tom zag het zo:
Look at Louis ( zij hij tegen Hafscha, zij lachte) “he is galopping!!”

Voor mijn gevoel, ging het paard steeds harder rennen en kom ik mijn benen niet vast genoeg klemmen om goed te blijven zitten, ik stuiterde een halve meter de lucht in bij elke stap dat dat beest nam.
Totdat ik het niet meer kon houden, en preventief mijn been over het paard gooide om op beide voeten te landen.
Tenslotte de hele grond om mij heen lag vol stenen en ik had geen zin daar met mijn stuitje op te landen.
Probeer maar eens te rennen als je van een galopperend paard “springt”.

Tom zag het zo:
Look at Louis he is going tremendous!
Oeh?? He is falling off!?

Ik stuiterde dus daadwerkelijk van dat beest af en op mijn kont….. tussen de stenen in.
Laat het nu net zo zijn dat waar ik lande geen steen of wat dan ook lag.
Het was bijna zacht, wel een gekrenkte trots en een lachende Tom.
Het zag er waarschijnlijke grappig uit.
Ik kwam er gelukkig goed vanaf.
Helaas ik moest toch dat beest weer op. Verstand op nul en denken aan de training die ik heb gehad terug in Nederland. Equi Communicatie, dat is een Management cursus waar je oefent met paarden.
En dat ging me erg goed af, dus ook nu moest ik dit edel dier de baas blijven! Dat kon ik op die cursus ook. Grappig dat je er op zo’n moment aan denkt. Het heeft me wel geholpen want de rest van de trip ging uitstekend.
Totdat ik erachter kwam dat ik tijdens mijn val mijn fototoestel was verloren.
Grumble… nu was ik dat ding toch al zat vanwege dat stofje, maar er stonden heel wat foto’s op die ik niet kwijt wilde zijn.
Gelukkig wist Perdo de juiste weg terug en ja hoor na tactisch zoeken vond ik hemzelf weer terug.
Een wonder wat dat gebied is echt ongelofelijk groot.
Dus ondanks de val, mijn toestel en mijn waardigheid terug.
Ik durfde zelfs al galopperende terug naar de gaucho farm te rijden.
Eeehmmm…. Ik moest eigenlijk wel, want zodra dat beest het huis zag begon het steeds harder te rennen. Hoe ik ook mijn best deed het stomme dier luisterde niet.
Dus al stuiterend, en met maar een gedachte “ik val er niet af, ik val er niet af” kwamen we aan, kramp in mijn benen van het klemmen.
Het klemmen op advies van Tom.
Hij gaf me een compliment toen we aankwamen, “dat je dat nog durfde na die val”zegt ie.
Je moest eens weten dacht ik, ik had totaal geen controle over dat beest.

De dagen gingen snel voorbij en tijdens de laatste paarden trip, ja met datzelfde beest, had ik één wens.
” Ik wil niet meer.”
Pijn in mijn kont, pijn in mijn benen van het klemmen, pijn overal.
En toch, ik zou het zo weer doen.
Wat een geweldige ervaring.
Dankzij Pedro en zijn vrouw Nahir zijn dit wederom onvergetelijke dagen geworden.
Van alle afscheid die we afgelopen weken hadden genomen, was dit toch wel de moeilijkste.
Zulke eerlijke mensen, zover weg van alle ellende van de wereld, en ondanks de taalbarrière hadden we weer vrienden gemaakt.
Vrienden die we nooit meer zouden zien.
Pedro bracht ons netjes terug naar het busstation, daar namen we afscheid.
Ik denk dat hij zoveel afscheid neemt dat het hem niets doet.
Toch zag ik iets in zijn ogen glinsteren en dat raakte ook mij.
Het keizerrijk van Tom en Louis was wederom groter geworden, doch nu hadden we ook de mensen geraakt met onze ontwapende humor.
We wisten dat we iets unieks hadden meegemaakt.
Uniek vanwege de onmetelijke uitgestrekte prairie van Tacuarembó Uruguay, Uniek vanwege deze lieve mensen die met zo weinig een rijk leven leiden.
Ik zal het missen.