Parque Nacional Iguazu.

Na al het moois van de afgelopen weken vraag je jezelf wel eens af wat nu? Al dat wereld erfgoed met vulkanen, gletsjers, oerwouden tot aan de steppes in Taquarembo.
Wat voor een verrassing krijgen we nu?
Nou, deze verrassing kwam helemaal uit de onverwachte hoek, in mijn geval een dikke vette reis dip.
Few.... dat is al een avontuur op zich, en die zag ik even niet aankomen.

Tom en ik hebben in het begin al vaak tegen elkaar maar ook tegen anderen gezegd “reizen is niet leuk”! Je moet vroeg op, je sleept je backpack van dorm naar dorm het is warm klam en kleverig en als je dan een dorm met airco hebt dan zijn de douche en toiletten echt een ellende. En met ellende bedoel ik een druppelende douche en tegels die van de muur af komen.

Klinkt dit negatief?
Mooi dat moest ook. Tenslotte “Traveling is not fun!”

18 uur in de bus, semi cama. Semi cama houdt in een stoel die net niet helemaal plat gaat. Voor 18 uur in de bus heb je liever cama, waar je helemaal plat kan liggen, maar dat is natuurlijk ook duurder. In ons geval dus 18 uur half plat.

Aangekomen in Iguazu zijn we gelijk doorgelopen naar ons hostel. We hebben onze spullen gedumpt om gelijk weer terug te gaan naar de busterminal voor een ticket naar het Parque Nacional Iguazu te kopen.
In dit geval de Braziliaanse zijde te bekijken, volgens velen de mooiste kant van deze gave watervallen.

Leugenaars.

In ieder geval ben ik nu ook in Brazilië geweest, ik weet het das niet helemaal eerlijk, maar de stempels in mijn paspoort bewijzen het.

Aangekomen bij het park zie je gelijk dat alles netjes is geregeld, een beetje pretpark idee en aangezien ik een fan ben van pretparken ben ik al snel in mijn sas.
Het betreft een mooie ingang met veel foto's van al het wildlife dat je kan zien en veel personeel die je die goede kant op wijzen.
In het kort maar weer want deze watervallen zijn echt geweldig groot, en daar je jezelf blijft verbazen waar al dat water vandaan komt, moet je het ook in je op zien te nemen.
Vooral als je bij de laatste brullende waterval staat.

Wat een gave dag, en vaak na een lange reis keer je dan terug naar je hostel met een voldaan gevoel.
Helaas in mijn geval was daar geen sprake van.
Zoals ik mijn verhaal al begon, mijn reisdip bom sloeg in met een keiharde dreun.
Ik fantaseerde al dat ik op weg was naar huis, ik fantaseerde al dat ik een ticket naar Canada ging boeken, op bezoek bij familie, sterker nog ik had in mijn gedachte al een ticket naar Californië geboekt om daar de Universal Studio's te bezoeken. (tja, ik ben toch echt fan van die parken)
Aangekomen in ons hostel was ik echt helemaal op. En met op bedoel ik echt alle energie was weg om nog maar iets te doen.We hadden nog boodschappen gedaan om deze keer weer eens zelf te koken terwijl ik daar helemaal geen zin in had. Raar want ik heb altijd lol in koken, dit keer dus niet en ik was blij dat Tom en Mhairi het wel konden opbrengen. Ik wilde alleen nog maar wachten op eten en daarna snel douchen en naar bed. In die kamer met Airco......

De volgende dag gingen we naar de minder mooie kant van de watervallen, de Argentijnse zijde. Ik had redelijk geslapen en de kamer was lekker koel, een fijne afwisseling.

De temperatuur buiten liep al snel op tot 35 graden of meer. Ik ben er intussen wel achter dat ik daar geen fan van ben.
Het park aan Argentijnse zijde, wederom met de bus erheen, 50 pesos voor een retourtje. Over de prijzen niets te klagen. Dit park zit heel anders in elkaar, veel hiken maar met duidelijk aangegeven routes.
En verrassend veel beesten, helaas de Toekan hebben we nog steeds niet gezien. Wel de Witsnuitneusbeer. Een wasbeer achtig beestje maar met een lange snuit. En tig jonkies. Een gaaf gezicht en omdat je er zoveel ziet is het logische gevolg dat je ze op een gegeven moment niet meer kan of wilt zien.
We kwamen mieren tegen die ongeveer 2 centimeter lang zijn, de bekende leguanen en veel vogels.
We kwamen ze ongeveer allemaal tegen door als eerste de “lower trail” ook wel de Paseo Ecologico te volgen.
Dat was al leuk op zich, en dan druk ik me zacht uit.
Er begon ons ineens iets te dagen, hoe meer weer we het pad volgden hoe meer we ons afvroegen welke gek bedacht heeft dat de Argentijnse kant niet leuk zou zijn.
Even kijken hoe vertel je iets zodat het gaaf op papier staat. Want vergeet niet, we hebben het hier over UNESCO Wereld erfgoed!

Stel je voor, je vermaakt je met wat vrienden het is mooi weer en je de doet samen een spelletje, wat drinken erbij, chips enz. Je hebt lol je kletst wat over vroeger, iemand molt een wesp. Want dat doe je in de warme zomerdagen. Of je wordt geprikt. Dat gebeurd ook altijd in de zomer.
Maar omdat het al heel wat dagen erg warm weer is weet je dat er een bui op komst is.
De weerberichten waarschuwden voor zwoel en drukkend weer gevolgd door onweer en harde regenbuien.
Die bui die komt er dus ook en in de verte wordt je al gewaarschuwd door wat bliksem en wat licht gerommel van onweer.
Niets aan de hand....... je kijkt ernaar uit omdat onweer altijd flink tekeer kan gaan, vooral als dat in de avonduren plaatsvind.
Een roze horizon met veel bliksem inslagen en waterdruppels die op de daken tikken.
Lekker knus.

Onze eerste blik tijdens onze wandeling was op wat onze onweersbui zou worden.
We wisten het maar we waren er in dit geval niet op voorbereid.

Verder over de lower trail.
Daar kregen we Isla San Martin in beeld, bewoond door veel vogels en een klein strand die we later beter te zien zouden krijgen.
Tussen dit eiland voeren boten rond die de mensen dicht bij de watervallen zou brengen.
En met die hitte van die dag was dat precies wat wij nodig hadden.
Een trip “Aventura Nautica” hadden we van te voren al geboekt en moest het hoogte punt van onze dag worden. En dat was het bijna, naast lekker nat worden gingen die boten bijna volledig onder de watervallen door. Ze konden niet te ver want de grootste waterval “de Salto San Martin” was echt
een bakbeest van vallend water. Daar wil je niet onder komen.
Wauw! Wat was dat lekker, we kwamen drijfnat uit de bood en met die hitte was dat echt een welkome afwisseling. Daarvoor hadden we een broodje ham/kaas gegeten en dus konden we gelijk verder naar de volgende trail.
Al snel kwamen we erachter dat het hierna alleen maar beter werd. Alles wat we nu te zien kregen was wel hetzelfde als we vanaf de Braziliaanse kant hadden gezien, maar we kregen het nu van veel dichterbij te zien. De details, het op spetterende water, de kleinere watervallen met daartussen de stenen die begroeid zijn met lang helder glanzend gras.
Echt een genot om naar te kijken, betoverend bijna. Je zag dan ook veel mensen lang staan kijken en je wist bij iedereen wat er door hun hoofd ging!
Genieten en alleen maar genieten.
Dat bleef ook een tijdje zo doorgaan want de een na de andere mooie waterval kregen we te zien. En bij elke waterval wilde je even blijven staan om te genieten van alle details.
Vooral foto's maken, alleen of samen op de foto of voor andere mensen. Dat zag je heel veel, mensen die elkaar hielpen om een foto te maken. Tenslotte je wilt toch samen met je vrienden voor zo'n waterval staan en daar later met plezier naar terug kunnen kijken.
Het zegt al genoeg, iedereen wist dat we iets speciaals te zien kregen en dat merkte je aan de sfeer onder de mensen.

Na alle watervallen in de lower trail en de Upper trail ( Paseo Suprieur) gezien te hebben werd het tijd voor de Paseo Garganta del Diablo.
Onze onweersbui.
Nee, niet tijdens een knusse zomeravond naar de vallende regen luisteren.
Nee, ook geen bliksemflitsen.

Een treintje bracht ons naar het begin van deze route, onderweg niets spannends dan alleen maar een klein riviertje waar je met een bootje kon varen om iets meer van het wildlife te zien.
En nu was het voor mij weer duidelijk dat het soms beter is niets van te voren te lezen over wat je kan verwachten.
Ik wil mezelf verrassen.
Nog steeds geen vuiltje aan de lucht. Een lange lage brug, gebouwd over de rivier "Iguazu de Superieur", leid ons verder richting een “grote” waterval.
Links en rechts alleen maar water, voor ons niets vreemds dat hebben we in Nederland ook.
Af en toe zie je grote vissen rond zwemmen. Tot we, op een gegeven moment nattigheid beginnen te voelen. We staan niet op een rivier, het lijkt er meer op dat we midden op een groot meer staan. En al dat water stroomt één richting op. Dat moet toch ergens eindigen?
We horen in de verte een licht gerommel, geen donkere wolken, geen bliksem.
Het dringt niet gelijk tot me door, maar dan neemt een vreemd gevoel het van me over.
Dat gevoel wat ik eerder omschreef als onweersbuien op een zwoele zomeravond.
Alleen nu wist ik dat de verhalen over hoe mooi de Braziliaanse kant ook zou zijn, die zouden in het niets vallen bij wat we nu te zien kregen.
Het kleine “onweersbuitje” begon, naarmate we dichterbij kwamen, flink toe te nemen.
Je zag de mensen zenuwachtig en met ongeloof heen en weer lopen en maar foto's maken.

Al het water wat we net om ons heen zagen, verzamelde zich op deze plek. Alles wat we tot nu toe aan watervallen gezien hadden was mooi en kriebelde je fantasie. Maar deze waterval, deze donderende stortregen van duizenden liters aan water was zo overweldigend. Tom begon al te springen van plezier, mijn glimlach was zo breed dat het pijn deed.

Hier stonden we dan voor een waterval zo lawaaiig en zo onvoorstelbaar groot dat het de naam “Garganta Del Diablo” heeft gekregen oftewel “The Devils Mouth”.
Gruwelijk veel lawaai, grote wolken stoom wat eigenlijk alleen maar opspattend water is in de vorm van nevel. En daartussen?

Nadat we al een tijdje stonden te genieten van al dat geweld zien we opeens in de diepte tussen de grote nevel wolken vogels vliegen. Ze lijken op zwaluwen.
Ze wonen tussen de openingen van dit monster, waar ze nesten in de ruimtes van de rotsen hebben gebouwd.
En alsof ze een show weggaven kwamen ze in een keer met honderden tegelijk tussen het neerstortende water uitvliegen om in de lucht grote zwarte wolken te vormen.
Waarna ze weer terug vlogen naar hun nesten om daar weer te verdwijnen alsof ze er nooit geweest waren.
Dit was echt het toetje van dit avontuur.... en zo zie je maar weer deze waterval mag dan wel de Devils Mouth heten, er zijn er altijd die "hem" weten te trotseren!