Een terugblik en vooruit kijken.........

16 november werd ik door mijn "schoonzus" op station Amersfoort afgezet. Daar begon ik mijn avontuur, geen lange voorbereiding maar vol vertrouwen in wat er ging komen.

Nu, iets meer dan twee en een halve maand later zit ik het allemaal eens te overdenken.
We hebben plaatsen bezocht zoals Ushuaia, een grote stad aan het einde van de wereld, Chos Mallal, een klein stoffig dorpje in "the middle of nowhere", met als "hoogte punt" Antarctica. Allemaal hebben ze een onvergetelijke indruk bij me achtergelaten.

We hebben mensen ontmoet uit verschillende landen in de wereld.
Een japanner die in Ottowa Canada woont tot een joodse jongen uit Israel. Ieder met zijn eigen verhaal, waarbij het verhaal van een Nederlands meisje mij het meest heeft geraakt.
Zo dicht bij huis....

De geschiedenis van dit land, de taal en de tradities.
Arm en rijk, zover van elkaar in betekenis maar hier onlosmakelijk met elkaar verbonden door middel van respect.

De Tango, de dans waar de romantiek van afspat. Het diep in elkaars ogen kijken, de lichamen tegen elkaar aangedrukt zwevend op de ritme van de muziek.
Ik kan er uren naar kijken.
Vooral als je de oudere mannen ziet dansen met een jongere vrouw al zwevend over de dansvloer. Op dat moment zie je de passie, de man op leeftijd zorgt voor lichtvoetigheid, de mooie vrouw verdrinkt in zijn kunde en kennis van de danspassen en ze laat zich meevoeren in de wereld van de Tango!
Als toeschouwer ben je al snel jaloers, en daar geniet ik juist van.

Oude gebouwen, oude auto's, oude standbeelden. Soms wegrottend en wachtend tot iemand besluit ze te slopen. Wat waarschijnlijk nooit gebeurt.
Als je erdoor heen kijkt zie je de goede dagen van Argentinië.

Je wordt begroet door iedereen waar dan ook, dag hallo en tot ziens.
Een blik in de persoon zijn richting is voldoende voor een begroeting, jong en oud beantwoorden altijd je knikkende gezicht. Iets wat ik mis in ons landje.
Vrienden, die elkaar begroeten door de handen schudden en een kus op de wang.

Alleen het verkeer, wat een gekken. In de stad of dorp het maakt niets uit men haalt links en rechts in, als voetganger ben je vogelvrij.
Er wordt pas getoeterd als ze je hebben gepasseerd. Die waarschuwing komt dus altijd te laat en dit verhaal bewijst dat ik die toeterende auto's nog altijd heb gehoord.....
En eerlijk, ik ben hartstikke naïef, ik loop soms zomaar over en denk zelfs dat van rechts naar links kijken het veiliger voor me maakt.

De grote vierkante pleinen, in elke stad en dorp met zijn eigen held. Kraampjes met tweedehands spul. Soms, volgens mij, spullen van voor de oorlog. Ik slurp het allemaal op, kan er niets van meenemen omdat mijn backpack het niet toelaat.
Op elk hoekje een bedelaar, hand omhoog, verkoop van stickers of gewoon een zielig gezicht. Niemand die ze wegjaagt of lelijk tegen ze doet.
Politie in overvloed, in elke straat lopen er wel een paar.
Het zegt iets over het land, maar het geeft ook een veilig gevoel.

Ik besef opeens dat mijn reis erop zit.

Het backpacken, de hostels, de armzalige douches, de knullige ontbijtjes, scheve bedden en lekkende daken. Gelukkig op het bed van mijn buurvrouw.
Ik geef het eerlijk toe, dit waren de mooiste maanden van de afgelopen jaren, maar ik ben geen die hard backpacker.
Tom, hij is een echte backpacker in hart en nieren.
Hij kan op de meest ernstige plaatsen in slaap vallen. Hij kan leven van simpele maaltijden.
Dankzij hem heb ik het vooral de laatste weken volgehouden.
Toch, vorige week toen duidelijk werd dat New Zeeland en de Pacific financieel niet haalbaar voor me waren, brak er iets in me.
Het was al leesbaar in een van mijn vorige verhalen en nu een paar dagen terug heb ik besloten het hoofdstuk Zuid Amerika te sluiten.

Ik heb gezien, geproefd en genoten.
Ik heb gelachen, gehuild en plezier gemaakt.

Dit alles zou ik nooit hebben kunnen doen zonder mijn familie, vrienden en vooral niet zonder Tom.
Wij kennen elkaar al jaren, maar zelfs nu verbaast hij me. De drive de energie, als we elkaar weer zien in Nederland krijgt hij een reis Oscar van me.
Hij gaat nu alleen verder. Het was wel even een schok voor hem, en hij moest even schakelen maar zoals een echte vriend betaamd, hij begreep me.
Ik zal hem missen en hij zal mij missen. Wat een lol hebben wij gehad zonder dat er een lelijk woord is gevallen!
Complimenten voor mij, want hij is echt niet makkelijk...lol.

Tja, en nu?
Terug naar Nederland?
Waar het koud en regenachtig is.
Waar ik "geen" huis heb.
Zonder een baan?

Nee, zeker niet!
Gisteren heb ik een ticket geboekt naar Vancouver Canada.
Mijn 5e bezoek, maar de eerste keer in de afgelopen 13 jaar.
Kerst 1999 was mijn laatste bezoek aan mijn familie daar.

Vorig jaar toen alle "vervelende" ervaringen een plaats kregen, speelde ik al met de gedachte die reis te maken.
Toen het financieel nog beter voor me uitpakte besloot ik Tom achteraan te gaan.
Maar, het bloed kruipt waar het niet gaan kan, Canada bleef me achtervolgen.
En nu ik geen vooruitzicht heb in Zuid Amerika of andere landen hier, vanwege logische redenen, valt mijn besluit heel makkelijk.

Bij mijn familie in Canada staan de deuren open.

Mijn reisblog?
Ik ben ook daar nog steeds op reis, en ik zal jullie vanuit Canada ook op de hoogte houden van mijn ervaringen. Tenslotte Vancouver British-Columbia heeft ontzettend veel te bieden! En dat deel ik graag met anderen.

Overigens het blijft cool om de naam Antarctica op te schrijven.

Antarctica.

"I like the sound of that name"
Ik ga er nog iets speciaals meedoen.

THE WORLD IS OUT THERE!

AND I AM STILL TRAVELING IT!!

CANADA HERE I COME!